Αποκλειστική συνέντευξη του Κωνσταντίνου Θαλασσοχώρη στο kallitexnes.gr και στην Αναστασία Φιριππή.
– Είστε ένας αξιόλογος καλλιτέχνης, υπηρέτης της μουσικής με έμφυτο ταλέντο, αλλά και μουσικές σπουδές που ξεκινήσατε από μόλις 9 χρονών. Πρώτος σταθμός το «Ελληνικό Ωδείο» των Ιωαννίνων, έπειτα το αντίστοιχο του Ναυπλίου και το παράρτημα του Εθνικού Ωδείου στο Περιστέρι. Κατά τη διάρκεια των μουσικών σπουδών σας, ποιες ήταν οι πιο έντονες στιγμές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη σας και στη καλλιτεχνική σας φύση;
Κωνσταντίνος: Η πρώτη επαφή με το ωδείο, η πρώτη μέρα είναι αξέχαστη. Η πρώτη φορά που δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω, είχα μια διάθεση να μάθω μουσική, να ασχοληθώ μ΄ αυτό τον κόσμο, αλλά δεν γνώριζα πώς είναι σε ένα τέτοιο σχολείο. Πώς θα ήταν άραγε να σου δίνουν κατευθύνσεις για να σου μαθαίνουν το συγκεκριμένο όργανο που διάλεξες, τη κιθάρα; Οι πρώτες λοιπόν μέρες είναι πολύ έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. Το επόμενο στάδιο είναι η μελέτη, που σου φαίνεται βουνό. Αυτό που μου έμεινε όμως, σχετικά με την έκφραση στην κιθάρα και τη μουσική, είναι ο πρώτος δάσκαλος που με έμαθε να βλέπω τη κιθάρα πιο δικιά μου και όχι να υπηρετώ απλά τη παρτιτούρα, αλλά και όλοι οι καθηγητές από την αρχή μέχρι το τέλος, ο καθένας με τον δικό του τρόπο με βοήθησε να έχω μια καλή αισθητική και όρεξη για «κόπο», δηλαδή για μελέτη.
– Οι σπουδές σας δεν σταματούν στη μουσική, αφού ζήσατε 4 χρόνια στην Θεσσαλονίκη ως φοιτητής του τμήματος μάρκετινγκ του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, απ΄ όπου και αποφοιτήσατε. Πώς ήταν τα φοιτητικά χρόνια μακριά από την πόλη που μεγαλώσατε; Αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την καριέρα που ακολούθησε μετά;
Κωνσταντίνος: Μόνιμη πηγή έμπνευσης η Θεσσαλονίκη. Όπως και οι πόλεις στις οποίες μεγάλωσα, τα Γιάννενα και το Ναύπλιο που είναι μία πολύ ρομαντική πόλη και ήμουν εκεί τα τελευταία χρόνια της εφηβείας μου. Το Ναύπλιο εκείνη την εποχή είχε μία απίστευτη μυρωδιά και η επαφή με την θάλασσα με μάγευε, με ταξίδευε, κι εκεί έγραψα μερικά από τα πρώτα μου τραγούδια. Στη Θεσσαλονίκη, προς το τέλος των σπουδών έγραψα «Το φόρεμα το θαλασσί», λίγο πριν δισκογραφηθεί.
– Από τον Μάρτη του 2004 με τη συμμετοχή σας στην τηλεοπτική εκπομπή «Fame Story» μέχρι και σήμερα, πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας; Βγαίνοντας από αυτό το reality πώς βιώσατε την δημοσιότητα;
Κωνσταντίνος: Σχετικά με τη δημοσιότητα, σίγουρα αντιλαμβάνεσαι ότι, σε αντιλαμβάνονται διαφορετικά, χωρίς να έχεις αλλάξει. Αυτό που άλλαζε μέσα μου ήταν η εμπειρία περισσότερο, παρά η αναγνωρισιμότητα. Η αναγνωρισιμότητα με έκανε να καταλάβω, ότι ενδέχεται να με αντιλαμβάνονται διαφορετικά οι άνθρωποι απ΄ ότι πριν. Αυτό δεν ήταν και τόσο ευχάριστο, γίνεται όμως κατανοητό και ζεις μ΄ αυτό. Όσες περισσότερες παραστάσεις κάνεις, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι σημασία έχει απλά να παράγεις έργο και νέες, φρέσκες ιδέες.
Αυτό είναι που σε πάει μπροστά και δημιουργεί μία σοβαρή σχέση με το μουσικό κοινό, το θεατρικό κοινό ή το κοινό που γενικά ενδιαφέρεται να ακούσει μία άλλη οπτική για πράγματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά του.
– Από τότε μέχρι σήμερα ποιους στόχους έχετε πετύχει, ποιους αναθεωρήσατε στη πορεία και ποιους νέους έχετε θέσει;
Κωνσταντίνος: Ένας πρώτος στόχος ήταν να φανώ ειλικρινής, όσον αφορά τη σχέση μου με την μουσική. Αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε κατά τη γνώμη μου, αλλά και κατά τη γνώμη μιας σημαντικής δισκογραφικής εταιρίας, της «Lyra«, που παρότι εκείνη την εποχή ήταν πολύ αυστηρή, ζήτησε από την εταιρία που είχε τα δικαιώματα μου, τη «Heaven«, να πάω σε εκείνη. Η «Lyra» είναι μια εταιρία που συνεργάστηκε με Σωκράτη Μάλαμα, Γιάννη Σπανό, Διονύση Σαββόπουλο, Μίμη Πλέσσα, Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αυτό ήταν ένα σημείο που, ούτε στόχος μου ήταν, ούτε στα όνειρά μου και πίστευα ότι ήταν κάτι που μπορεί να μην μου συνέβαινε και ποτέ. Το ότι συνέβη όμως, είναι κάτι που μου αποδεικνύει ότι, τον πρώτο στόχο μου τον πέτυχα και φάνηκε ότι δεν έχω μία περιστασιακή σχέση με την μουσική, αλλά ουσιαστική. Στόχος μου από κει και πέρα δεν ήταν άλλος, από το να παραμένω όσο γίνεται στο περιβάλλον αυτό, να κάνω παραστάσεις, να γράφω τραγούδια, να τα γνωρίζουν κι άλλοι άνθρωποι. Δεν είχα ποτέ άλλο στόχο. Το τι θα γίνει μετά, αφήνω τις συγκυρίες να μου το δείχνουν. Έτσι, δεν βάζω στόχους, παρά μόνο γενικούς. Αφήνω τις καταστάσεις, τις περιστάσεις και τη μοίρα να με οδηγούν.
– Από το «Fame Story» με ποιους κρατήσετε επαφές και φιλίες, είτε προσωπικά, είτε επαγγελματικά;
Κωνσταντίνος: Με τη Τζούλι Μασίνο, τον Αντώνη Γούναρη που είναι σημαντικός μουσικός, σίγουρα ως προς την κιθαριστική του ικανότητα και την μουσική του παιδεία, με τον Νίκο Μίχα, κάποια περίοδο με τον Κώστα Καραφώτη, καθώς επίσης και με την Εύη Δρούτσα.
Για τον Χρήστο τι να πω; Τον εκτιμάω, μ΄ εκτιμά κι εκείνος κι είναι η πιο καλή μου παρέα, από τότε.
– Αν σας πλησίαζε ένας νέος καλλιτέχνης με έφεση στη μουσική και ζητούσε από εσάς συμβουλές, τι θα του λέγατε ότι πρέπει να προσέξει περισσότερο; Εν καιρώ κρίσης οι νέοι αξίζει να αφιερώνουν χρόνο για καλλιτεχνικά επαγγέλματα;
Κωνσταντίνος: Συμβαίνει αυτό, και η απάντηση δεν δίνεται από κανέναν άλλο, παρά μόνο από τον εαυτό του τον ίδιο, ανάλογα το πώς θέλεις να κινηθείς και τι δόσεις κόπου έχει αυτό. Όσο πιο σοβαρό άνθρωπο βλέπεις απέναντί σου, τόσο λιγότερο θέλεις να τον συμβουλέψεις. Απλά, συμφωνείς μαζί του σε ένα πράγμα -ναι έχει κόπο, έχει έρευνα, έχει μελέτη. Σε έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι είναι πιο εύκολο, συναινείς να δοκιμάσει, κι αυτή η απάντηση δίνεται, γιατί δεν έχεις μεγάλη ευθύνη σε αυτό που του λες. Σε έναν άνθρωπο που είναι κοντά στο να περάσει αυτόν τον δρόμο, που χρειάζεται να έχει γερό στομάχι, δεν μπορείς να είσαι ποτέ έτοιμος και σίγουρος να του πεις «πέρασε τον». Μόνο ο ίδιος μπορεί να πάρει την ευθύνη ολοκληρωτικά.
– Μέσα από τις νότες που συνθέτετε αντιλαμβάνεται κανείς, ότι είστε ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Μιλήστε μας λίγο για την έμπνευση της στιγμής. Η ψυχική σας διάθεση επηρεάζεται από τη μουσική που γράφετε ή ενδεχομένως να ισχύει και το αντίστροφο;
Κωνσταντίνος: Η ψυχική μου διάθεση είναι πάντα επηρεασμένη και έτοιμη να αποτυπώσει ό, τι υπάρχει πιο βαθιά στο μυαλό μου ή μέσα στις εικόνες του μυαλού μου. Υπάρχει ένας κώδικας που μπορείς να τις αποδώσεις αυτές, το πεντάγραμμο και η ελληνική γλώσσα. Η διάθεση μου αν είναι ευχάριστη ή σκεπτική ή στενάχωρη, δεν με επηρεάζει, σκέφτομαι πάντοτε την δημιουργία. Ίσως όμως, με λίγο σκοτάδι, με ένα ποτό και με μια πιο σκεπτική διάθεση, να μοιάζω πιο συγκεντρωμένος και να αποδίδω καλύτερα.
– Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει στη ζωή σας;
Κωνσταντίνος: Δεν είναι τίποτα άλλο, από τη γέννηση του γιου μου. Αυτό τώρα εάν λέγεται πρόκληση, δεν ξέρω. Πάντως, απ΄ όλα που μπορεί να πέρασαν από το μυαλό μου, αυτό μοιάζει πιο απροσδιόριστο με την έννοια του ότι, δεν μπορείς να ξέρεις τίποτα για μετά. Το μόνο που θυμάσαι είναι ότι υπάρχει ευθύνη. Είναι μία ευθύνη που δεν σου στερεί την ελευθερία ή να πράττεις πράγματα για σένα, αλλά σίγουρα δεν είσαι ασύδοτος και σίγουρα δεν θέλεις να κάνεις κάτι «φτηνό», που να μπορεί να σε κρίνει γι΄ αυτό αργότερα.
– Ποιος είναι ο κυριότερος ρόλος και σκοπός ενός καλλιτέχνη; Αυτή τη στιγμή ποιους Έλληνες καλλιτέχνες θαυμάζετε και ξεχωρίζετε;
Κωνσταντίνος: Να βγάλει αυτό που σκέφτεται και να το κάνει με την ψυχή του. Σίγουρα ξεχωρίζω τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Δημήτρη Χορν, όμως και ανθρώπους που συναναστρέφομαι καθημερινά, όπως είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Κώστας Τουρνάς, Θαυμάζω επίσης, τη μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Αλκίνοου Ιωαννίδη, χωρίς όμως να τους γνωρίζω προσωπικά. Θαυμάζω όμως και ανθρώπους που έχουμε τη γραφή τους σήμερα, αλλά έχουν φύγει από τη ζωή καιρό πριν, όπως ο Καζαντζάκης, ο Καββαδίας. Θαυμάζω μία «αέναη» μουσική συμπεριφορά του Θάνου Μικρούτσικου, από παλιά μέχρι σήμερα, τον Νίκο Παπάζογλου, τον πολυμήχανο Γιάννη Ζουγανέλη, το Χρήστο Δάντη και σίγουρα πολλούς άλλους και σημαντικούς.
– Μιλήστε μας για τις τρέχουσες συνεργασίες σας και με τι ασχολείστε αυτή τη περίοδο; Τι σκοπεύουμε να δούμε και να ακούσουμε κυρίως, από εσάς τη φετινή σεζόν;
Κωνσταντίνος: Από τις 20 Οκτωβρίου, κάθε Πέμπτη θα είμαστε στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο Upstage«, με την παράσταση “eftixomania f65”, σε ζωντανή μουσική επένδυση από τους Νίκο Ζιώγαλα, Σούλη Λιάκο, Παύλο Συνοδινό, Greeklish Babylon, και τους ηθοποιούς Αγάπη Βατιάνου, Κυριάκο Σαββόγλου, Νίκο Κοιλό, Ναταλία Μαργωμένου, σε ένα θεατρικό κείμενο της Ναταλίας Μαργωμένου, το οποίο σκηνοθετεί ο Σπύρος Οικονομάκος.
Εγώ μέσα στην παράσταση εκφράζομαι υποκριτικά και σε κάποια σημεία και μουσικά. Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο παρουσιάζει μία άλλη πραγματικότητα, για να φτάσει σε αυτό που θέλει να αποδώσει τελικά.
Παρουσιάζει κάτι διαφορετικό, για να φτάσει να συζητήσει κάτι, το οποίο είναι «απτό» και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Βλέπουμε πρόσωπα, και σκεπτικά που εκφράζονται από πρόσωπα, τα οποία βρίσκονται στο μυαλό μίας γυναίκας.
– Ποια είναι η σχέση σας με την υποκριτική;
Κωνσταντίνος: Η σχέση μου με την υποκριτική, ξεκίνησε με την συμμετοχή μου στην θεατρική ομάδα «Σπείρα-Σπείρα» με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Από εκεί και πέρα, αυτά που γεννήθηκαν μέσα μου, με έκαναν να δω τη τέχνη με αυτόν τον τρόπο που την αναλύω σήμερα.
Το 2012, ξεκίνησα να γράφω την μουσικοθεατρική παράσταση “Cocktail Act”, όπου έγραψα το κείμενο, τους στίχους, τις μουσικές, έπαιξα και τη σκηνοθέτησα. Η δεύτερη παράσταση που έπαιξα, ήταν το 2013, «Το μεγάλο έργο» σε κείμενο του Μιχάλη Καπέρδου, οπού έγραψα και τη μουσική. Συνεπώς, φέτος είναι η τρίτη παρουσία μου σε μία θεατρική σκηνή υποκριτικά. Θα ήθελα να συνεχιστεί αυτό και φαίνεται ότι μπορεί να συνεχιστεί.
– Μία ευχή που θα θέλατε να κάνετε;
Κωνσταντίνος: Εύχομαι ειρήνη και ευγένεια.
– Έχετε κάποιο μότο;
Κωνσταντίνος: «Κοίτα γύρω, δες τι όμορφος που γίνεται ο κόσμος, όταν όμορφα κοιτάς.»
Συνέντευξη: Αναστασία Φιριππή
Ευχαριστούμε πολύ τον Γιάννη Διακονικόλα.
Ευχαριστούμε πολύ το MoMix για τη φιλοξενία και τη διάθεση του χώρου.
Στιγμιότυπο από την συνέντευξη
Νίκος Γινάργυρος, Αναστασία Φιριππή, Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης
