Η ερώτηση μας : Πώς αντιλαμβάνεσαι την στάση της πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες;
Καταρχάς θα ήθελα να παρουσιάσω τα δεδομένα. Η Τέχνη γενικώς είναι μια έκφραση πολιτική, κοινωνική (ατομική και ενός συνόλου), που «διαφημίζει» την ανάγκη της αναλογικής ζωής. Χρειάζεται αλληλεπίδραση, ανάσα, αγκαλιά, φιλί και κρύβει μέσα την αιώνια πάλη της επιλογής, του πάθους και της κάθαρσης. Έχει ανάγκη τη γλωσσά και την Παιδεία γενικά, οι οποίες έννοιες εισπράττονται όχι μόνο μέσα από τη στείρα μάθηση (όπου στείρα μάθηση ο ατομικός και ο εκ του μακρόθεν βίος, χωρίς τις γεύσεις και τις «απολαύσεις» της εφαρμογής της γνώσης σε πραγματικές συνθήκες) αλλά και μέσα από την τριβή με αυτή την πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο γραμματειακή γνώση αλλά και απόσταγμα τριβής με τα ανθρώπινα συστατικά. Αυτά τα συστατικά, είναι η επικοινωνία και η εφαρμογή και των πέντε αισθήσεων στην πράξη… της αφής – της γεύσης – της ακοής – της όρασης – και της όσφρησης. Σε μια ψηφιακή εποχή λοιπόν, αυτόματα απορρίπτονται κάποιες αισθήσεις. Αυτές είναι η όσφρηση, η γεύση και η αφή. Ταυτόχρονα γνώση θεωρείται η παρακολούθηση και η μελέτη δεδομένων μιας αναλογικής «μουσειακής» εποχής, χωρίς την προσωπική αντιπαράθεση. Είσπραξη μόνο δηλαδή. Ο αντίλογος, η απορία και η αμφίδρομη σχέση με τον «λόγο» της γνώσης απουσιάζουν. Σε μια τέτοια εποχή, η Τέχνη μοιάζει να μην έχει χώρο. Ό,τι κατάφερε, κατάφερε. Ο Άνθρωπος μοιάζει να οδεύει σε μια homo hybrid εποχή, όπου οι αισθήσεις μειώνονται, αντί ιδανικά… να αυξάνονται. Η αναζήτηση της έκτης αίσθησης γίνεται ένα ιστορικό παρελθόν και ο ιδρώτας ποινικοποιείται.
Έτσι λοιπόν μοιάζει λογικό να κινούνται επί δεκαοχταώρου τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά μιασματικό τα «οχήματα Μύθου – Μουσικής – Γλώσσας και Τέχνης». Η διαδρομή στην εργασία συμβολικά είναι ελεύθερη, αλλά η διαδρομή στην αγωγή της ψυχής μολυσματική. Ξαναλέω… αυτό είναι συμβολικό.
Σε πρώτη φάση τα μέτρα του Υπουργείου Πολιτισμού, όσον αφορά τους εργαζόμενους στις τέχνες, από εμένα κρίνονται θετικά. Αλλά νομίζω πως όλοι ξέρουν πως αυτά είναι προσωρινά. Είναι δύσκολο να λειτουργήσει ξανά η επαφή με το κοινό σε βάσεις κανονικότητος. Αυτό εισπρακτικά δε μπορεί να κρατά βιώσιμη την προηγούμενη καλλιτεχνική έκφραση. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί και να είναι αναγκαίο. Λογικό λοιπόν να επιδοτεί το κράτος παραστάσεις και δρώμενα σε δημόσιους χώρους για το καλοκαίρι του 2020. Αυτό είναι θετικό και δείχνει μια κατεύθυνση κατανόησης και επιθυμίας να βρεθεί η λύση.
Οι επιστήμονες, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι, οι καλλιτέχνες, οι γονείς, οι νέοι – τα παιδιά, οι πολιτικοί, αν κάνουν όλοι τη δουλειά τους σωστά και συνεργαστούν, θα βρεθεί η οξυγονούχα δίοδος ώστε ο άνθρωπος να υπάρχει και να ζει ιδανικά και όχι για να «πληρώνει» μόνο σαν ενοικιαστής τον βίο του.
Όπως χρειάζονται μέτρα για τον ιό, χρειάζονται και για τη ζωή… Να πεθάνουμε «ασφαλείς» δε φτάνει.
Εν κατακλείδι, προτείνω τον επανορισμό όλων μας. Μετά τον ιό, είναι καλό να κρατήσουμε τις αποστάσεις και την τυπικότητα της ευγένειας. Την απόλαυση της έννοιάς «νοιάζομαι». Την οικολογική συνείδηση. Την αγάπη προς όλα τα πλάσματα του Πλανήτη. Επιστροφή στην κανονικότητα να μη σημαίνει ο τσαμπουκάς στα φανάρια και ο διαπληκτισμός σώμα με σώμα (που παρατηρήσαμε νομίζω την έλλειψή του στη διάρκεια της καραντίνας). Ακόμα και να μη σημαίνει να μεθάμε για να ακούσουμε τραγούδια, αλλά να μεθάμε από τα τραγούδια.
Υ.Γ.: Μέσα από την απάντησή μου θέλω να πω πως σημαντική είναι η επανατοποθέτηση όλων σε μια νέα πραγματικότητα που μοιάζει να είναι καλύτερη και σύντομα θα δούμε πως λειτουργεί αυτό και βιοποριστικά στην αγορά. Προς το παρόν… απαντώ ακόμα ως καλλιτέχνης…
Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης - Δημιουργός, Τραγουδιστής
Είναι άραγε τόσο ασυναίσθητη η απαξίωση των ανθρώπων του πολιτισμού απ΄την Πολιτεία.
Εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού έχουμε και την έκρηξη της άλλης της διαχρονικής αρρώστιας της κοινωνικής ανισότητας έτσι απ΄τη μια έχουμε πλήθος ανθρώπων που δεν θα πάρουν καν ένα επίδομα 800 ευρώ κι απ΄την άλλη γκόλντεν μπόις που κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες κρίνεται σκόπιμο να διπλασιαστεί ο μηνιαίος μισθός τους σε 8.000 ευρώ, Κι αυτό δεν ανήκει στα σενάρια συνωμοσίας . Ο ιός μπορεί να μην είναι κατασκευασμένος , οι πολιτικές επιλογές όμως της καταστρατήγησης εργασιακών δικαιωμάτων και προσωπικών ελευθεριών βάζουν τα θεμέλια για την κατασκευή ενός αύριο που θα διασφαλίζει ακόμα περισσότερο τις ελίτ γύρω απ΄την εξουσία και θα εξαθλιώσει ακόμα περισσότερο όλους τους άλλους. Έκτακτα επιδοματάκια θα παρωδούν την ιδέα φάντασμα ενός κράτους πρόνοιας μαζί με την προαποφασισμένη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας που περιμένει κι αυτή το εμβόλιο κατά του ιού για να επιστρέψει ακμαία. Καλό είναι να μην συμβάλλουν οι άνθρωποι του πολιτισμού στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων , ούτε να τους βρει η επόμενη μέρα όσους επιβιώσουν σαν γελωτοποιούς του βασιλιά. Υπάρχει ένα πρόταγμα πολιτισμού για το οποίο δεν συζητάμε , η συνειδητοποίηση των πολλών σε σχέση με τον ρόλο και τον σχεδιασμό μιας πολιτείας των ολίγων.
Η απαξίωση που όλοι οι καλλιτέχνες ομολόγησαν ότι δέχτηκαν απ΄την έλλειψη εξαγγελιών της κυβέρνησης κάνει ακόμα φανερότερο αυτό που ισχύει και συμβαίνει - το πολιτιστικό εποικοδόμημα στεγάζει δυο αντίρροπες δυνάμεις για τον πολιτισμό αυτήν της κοινωνίας του Θεάματος και η άλλη της αφύπνισης συνειδήσεων. Η πολιτικοί μας εμφορούνται έστω και υποσυνείδητα από την ιδέα μιας πολιτισμικής δραστηριότητας που αναμοχλεύει τα κακώς κείμενα , οπότε το να απαξιώνει τους εργάτες του πολιτισμού μπορεί ανάποδα να εκληφθεί από μέρους της προκείμενης πολιτείας και ως προληπτικό μέτρο.
Ισαάκ Σούσης - Στιχουργός, ποιητής
Θα μείνω σε ένα μόνο σενάριο : στην εμφάνιση ενός νέου , επικίνδυνου ιού και στην αντιμετώπιση του . Με βάση αυτό το σενάριο μαζικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις θα πρέπει να αποφεύγονται τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε περισσότερα για τον ιό ή να βρεθεί κάποια θεραπεία . Ολόκληρη η λειτουργία της κοινωνίας μας μπαίνει κάτω από τα καινούργια δεδομένα όχι μόνο οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες ηθοποιών ή μουσικών και συναφών επαγγελμάτων . Επαναλαμβάνω πως άν δεχόμαστε την ύπαρξη του νέου , επικίνδυνου ιού , τότε πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τις συνέπειες της αντιμετώπισής του . Υποχρέωση της πολιτείας είναι να στηρίξει το κοινωνικό σύνολο που δοκιμάζεται και όχι μόνο τους καλλιτέχνες .Το ΆΝ θα το κάνει και με ποιούς τρόπους δεν το ξέρω , περιμένω και εγώ να δω , όπως και εσείς .
Όσο για το 2ο σκέλος της ερώτησης : 30 χρόνια στη μουσική βιοπορίζομαι με πολύ συγκεκριμένους τρόπους και προς παρόν δεν έχω plan B , εκτός ίσως από την πίστη μου στην προσαρμοστικότητα του ανθρώπου στις δυσκολίες και στο μότο μου : o ψάχνων , βρίσκων !
Εύχομαι Δύναμη , Ισορροπία και Καλή αντάμωση …χωρίς μάσκες .
Νίκος Καλλίνης - Εκείνος+Εκείνος
